همکاری نانسی عجرم با انیمیشن «پسر دلفینی» نه فقط یک اتفاق هنری، بلکه بازتابی از تناقض عمیق در پذیرش صدای زن در ایران است؛ جایی که صدای زنان ایرانی همچنان با ممنوعیت سختگیرانه روبهروست.
خبر همکاری نانسی عجرم، خواننده محبوب لبنانی، با نسخه دوم انیمیشن ایرانی «پسر دلفینی» بیش از آنکه یک اتفاق صرفاً هنری باشد، به یک نشانه اجتماعی تبدیل شد. نشانهای از تناقضی قدیمی: صدای زن اگر غیرایرانی باشد، میتواند مجوز بگیرد؛ اما اگر از دل همین جامعه برخاسته باشد، همچنان با سد ممنوعیت روبهروست.

در کشوری که خاطره جمعیاش با صدای زنانی چون هایده، مهستی و گوگوش شکل گرفته، حذف صدای زن تنها پاککردن یک صدا نیست؛ حذف بخشی از تاریخ فرهنگی است. در سالهای اخیر، تلاشهای محدودی برای شکستن این سکوت صورت گرفته؛ از کنسرتهای غیرمتعارف تا صفحات اینستاگرامی که گاه بیش از یک نفس دوام نمیآورند.
همزمانی این خبر با حاشیههای مجوز تیتراژ سریال «هزار و یک شب» یا محدودیتهای اعمالشده برای همخوانی زنان، پرسشی جدیتر را پیش میکشد: مرز ممنوعیت دقیقاً کجاست؟
نانسی عجرم شاید پاسخ این پرسش نباشد، اما بیتردید سؤال را بلندتر از همیشه مطرح کرده است.
منبع: بدینسان
بدون دیدگاه