چگونه نفت، سلاح مخفی ترامپ در نبرد دیپلماسی با مادورو شد؟

به گزارش نمابان و به نقل از ایسنا، ماجرا از یک شب بهاری در دفتر بیضی شکل (دفتر کار رئیس جمهور آمریکا در کاخ سفید) شروع شدوقتی «دونالد ترامپ» از «مارکو روبیو» وزیر امور خارجه خود پرسید که چگونه با ونزوئلا سخت‌گیرانه‌تر برخورد کند.

تکذیب حذف وام ازدواج 1405

در اواخر ماه مه بود که قانون‌گذاران کوبایی-آمریکایی ضد چپ که ترامپ برای امضای لایحه سیاست داخلی خود به رأی آنها نیاز داشت، از او می‌خواستند که با متوقف کردن عملیات نفتی شرکت شِورون (Chevron) در ونزوئلا فشار بر این کشور را تشدید کند اما ترامپ نمی‌خواست تنها جای پای آمریکا در صنعت نفت ونزوئلا را از دست بدهد، جایی که چین بزرگترین بازیگر خارجی است.

رئیس جمهور ترامپ در حال بررسی مجوز به شورون برای ادامه کار بود. اما او به روبیو که مدت‌ها از مخالفان سرسخت ونزوئلا و کوبا بود، گفت که باید به قانون‌گذاران و سایرین نشان دهند که می‌توانند «نیکولاس مادورو» رئیس جمهور ونزوئلا را که ترامپ در دوره اول ریاست جمهوری خود سعی در برکناری او داشت، سرکوب کنند.

روزنامه نیویورک تایمز با این مقدمه نوشت: «استفن میلر» یکی دیگر از دستیاران حاضر در جلسه گفت که ایده‌هایی دارد. او در هفته‌های قبل به بررسی حملات به قایق‌های مظنون به حمل مواد مخدر در سواحل آمریکای مرکزی روی آورده بود، در حالیکه پیش از آن با دیگر مقامات در مورد وعده انتخاباتی دونالد ترامپ برای بمباران آزمایشگاه‌های تولید فنتانیل صحبت می‌کرد.

بنابراین، مشورت‌های میلر بر ونزوئلا متمرکز نبود اما سه هدف سیاسی جداگانه در آن شب با هم ادغام شدند؛ فلج کردن مادورو، استفاده از نیروی نظامی علیه آنچه واشنگتن کارتل‌های مواد مخدر می داند و تضمین دسترسی به ذخایر عظیم نفت ونزوئلا برای شرکت‌های آمریکایی.

دو ماه بعد، ترامپ یک دستورالعمل مخفی امضا کرد که به پنتاگون دستور می‌داد عملیات نظامی علیه کارتل‌های مواد مخدر آمریکای لاتین انجام دهد و به طور خاص، خواستار حملات دریایی شد. اگرچه توجیه ظاهری این عملیات به طور کلی مواد مخدر بود اما این عملیات قدرت آتش دریایی عظیمی را در سواحل ونزوئلا متمرکز می‌کرد.

به نوشته نیویورک تایمز، نتیجه جلسه، یک کارزار فشار نظامی فزاینده با هدف برکناری مادورو از قدرت بوده است.

این کارزار با حملات ایالات متحده که منجر به کشته شدن دست کم ۱۰۵ نفر در قایق‌ها در کارائیب و شرق اقیانوس آرام شده، ‌محاصره تانکرهای نفتی که به بنادر ونزوئلا وارد و از آن خارج می‌شوند و تهدیدهای ترامپ برای انجام حملات زمینی در ونزوئلا مشخص شده است.

و این، نشان دهنده تلاش‌های مشترک روبیو و میلر است که به طور مشترک روی سیاست‌هایی علیه نیکولاس مادورو کار کرده‌اند. هر کدام با تمرکز بر اهداف دیرینه به این سمت آمده‌اند: برای مارکو روبیو، پسر مهاجران کوبایی که به عنوان مشاور امنیت ملی کاخ سفید نیز فعالیت می‌کند، فرصتی برای سرنگونی یا فلج کردن دولت‌های ونزوئلا و متحد آن، کوبا و برای استفان میلر، معمار سیاست‌های ضد مهاجرتی ترامپ، فرصتی برای پیشبرد هدف خود در اخراج‌های گسترده و ضربه زدن به گروه‌های خلافکار در آمریکای لاتین.

روزنامه آمریکایی در ادامه گزارش خود خاطر نشان کرد که این روایت از چگونگی قرار گرفتن ونزوئلا در مرکز دستور کار سیاست خارجی دولت در سال جاری – تا مرز یک جنگ احتمالی – بر اساس مصاحبه‌هایی با مقامات فعلی و سابق آمریکایی است که تقریباً همه آنها به دلیل حساسیت‌های مربوط به امنیت ملی، تنها به شرط ناشناس ماندن حاضر به صحبت کردن شدند.

به گفته این مقامات، آنها تلاش کردند تا راه‌هایی برای حمله به کسانی که کارتل‌های مواد مخدر معرفی می شوند در کشورهای خود در آمریکای لاتین بیابند و در این میان، به نظر می‌رسید که رئیس‌جمهور ترامپ تحت تأثیر استدلال روبیو مبنی بر اینکه مادورو باید به عنوان یک سلطان مواد مخدر دیده شود، قرار گرفته است.

این مقامات همچنین گفتند که تمرکز بر ونزوئلا پس از اواخر ماه مه، زمانی که ترامپ از مذاکرات سخت با شرکت شورون ناراحت بود، تشدید شد. نفت ونزوئلا بیش از آنچه قبلاً گزارش شده بود، در مذاکرات ترامپ محوریت داشته است.

در ماه سپتامبر، دولت آمریکا وارد مرحله‌ای شد که تاکنون خونین‌ترین مرحله از مبارزات ضد مادورو بوده است. این مرحله اکنون به ۲۹ حمله مرگبار قایق در چهار ماه گذشته می‌رسد، عملیاتی که بسیاری از کارشناسان حقوقی آن را قتل یا جنایات جنگی می‌دانند. دولت می‌گوید اطلاعاتی دارد که قایق‌ها را به قاچاق مواد مخدر مرتبط می‌کند، اما شواهد این ادعا را به طور علنی ارائه نکرده است.

روبیو در ۱۹ دسامبر به خبرنگاران گفت که هدف از حمله به قایق‌ها این است که با ایجاد ترس، «دیگر کسی نخواهد سوار آن قایق ها شود».

نیویورک تایمز در ادامه نوشت: اما بذرهای نظامی‌سازی رویکرد ترامپ علیه مادورو و ونزوئلایی‌ها در ماه فوریه کاشته شد، زمانی که روبیو با «نایب بوکله» رهبر اقتدارگرای السالوادور بر سر این به توافق رسید که ایالات متحده نزدیک به پنج میلیون دلار برای ارسال حدود ۳۰۰ ونزوئلایی متهم به عضویت در باندهای تبهکار به مرکز بازداشت تروریسم السالوادور یا CECOT پرداخت خواهد کرد.

روبیو اندکی پس از دیدارش با بوکله، هشت گروه خلافکار آمریکای لاتین را به عنوان سازمان‌های تروریستی خارجی معرفی کرد. ترن د آراگوا، یک باند ونزوئلایی در صدر این فهرست قرار داشت.

و میلر نیز پیش از این به ابزاری قانونی برای دور زدن روند قانونی دست یافته بود: قانون دشمنان بیگانه، قانونی مربوط به قرن هجدهم که اجازه بازداشت و اخراج فوری شهروندان کشوری را می‌دهد که به ایالات متحده حمله کرده یا با آن در جنگ است.

ترامپ در ماه مارس یک فرمان اجرایی را امضا کرد که به این قانون استناد می‌کرد و عنوان آن هشدار «تهاجم ترن د آراگوآ به ایالات متحده» بود. با نگاهی به گذشته، این فرمان آغاز مهمی علیه نیکولاس مادورو بود: این اولین اقدام رسمی دولت در معرفی او و ایالات متحده به عنوان درگیر در نوعی جنگ بود. برخلاف ارزیابی مخفی اطلاعاتی ایالات متحده، گفته شده بود که ترن د آراگوآ ابزاری برای مادورو است.

بسیاری از بیش از ۲۵۰ مرد ونزوئلایی که به السالوادور فرستاده شدند، هیچ ارتباطی با ترن د آراگوآ یا سابقه کیفری قابل توجهی نداشتند و برخی از آنها شکنجه و سوءاستفاده گسترده در زندان CECOT را توصیف کرده‌اند.

نیویورک تایمز با بررسی اهمیت نفت در شکل‌گیری سیاست‌های ترامپ درخصوص ونزوئلا تصریح کرد: سال‌هاست که شرکت شورون به یک امتیاز منحصر به فرد در دنیای شرکت‌های آمریکایی چنگ زده است: داشتن مجوز از دولت‌های آمریکا و ونزوئلا برای تولید و صادرات نفت در سرمایه‌گذاری‌های مشترک.

به همین دلیل، این شرکت امسال به یک برگ برنده در مذاکرات محرمانه بین ترامپ، مادورو و قانونگذاران آمریکایی تبدیل شد و با یک اقدام محور آقای ترامپ به سمت اقدام نظامی گره خورد.

این ماجرا زمانی آغاز شد که قانونگذاران کوبایی-آمریکایی در اوایل امسال ترامپ را تحت فشار قرار دادند تا مجوز محرمانه دوران «جو بایدن» به شورون را لغو کند. پس از آنکه ترامپ و روبیو در اواخر فوریه اعلام کردند که این کار را انجام خواهند داد، مادورو پذیرش پروازهای اخراج ونزوئلایی‌ها را متوقف کرد. مادورو پیشتر در ۳۱ ژانویه با «ریچارد گرنل»، فرستاده ویژه رئیس جمهور آمریکا با آنها موافقت کرده بود.

«مایک ویرت» مدیر اجرایی شورون برای تمدید مجوز با دولت لابی و در ماه‌های آینده چندین بار با ترامپ صحبت کرد.

قانون‌گذاران کوبایی-آمریکایی سپس از احتمال تمدید مجوز مطلع شدند و تهدید کردند که از رأی دادن به قانون ترامپ، موسوم به «لایحه یک چیز بزرگ زیبا» خودداری خواهند کرد.

در جلسه دفتر بیضی شکل در اواخر ماه مه، ترامپ به روبیو و میلر گفت که باید این لایحه را تصویب کند اما به گفته یک مقام رسمی، او خاطر نشان کرد که در مورد معایب پایان دادن به مجوز، از جمله اینکه شرکت‌های چینی سهام شورون را تصاحب خواهند کرد، شنیده است.

ترامپ مجوز شورون را که در ۲۷ مه منقضی شده بود، تمدید نکرد. لایحه سیاست داخلی او پنج هفته بعد در کنگره تصویب شد.

رئیس‌جمهور مجموعه‌ای از جلسات کاخ سفید را در مورد حمله به ونزوئلا برگزار کرد. ترامپ همچنین روند صدور مجوز شرکت شورون را تغییر داد. او به وزارت خزانه‌داری دستور داد مجوزی با شرایط اصلاح‌شده صادر کند. و ترامپ تحت تأثیر استدلال مایکل ویرت قرار گرفته بود که شورون سدی در برابر چین است.

اما در پشت صحنه، ترامپ مسیر رویارویی را تعیین کرد. او در ۲۵ ژوئیه، دستور محرمانه‌ای را امضا کرد که به پنتاگون دستور می‌داد علیه گروه‌های متهم به قاچاق مواد مخدر اقدام کند و هدف قرار دادن ونزوئلایی‌ها را آغاز کرد.

نیویورک تایمز افزود: با ادامه این حملات، ترامپ، روبیو و میلر به مرحله بعدی کارزار علیه  مادورو رفته‌اند: توقیف نفتکش‌ها برای محروم کردن ونزوئلا از درآمد. آنها با قلدری می‌گویند که مادورو باید نفت و سایر دارایی‌های «دزدیده شده» از ایالات متحده را قبل از لغو آنچه ترامپ محاصره نامیده است، بازگرداند.

در هفته‌های اول، این تاکتیک با فلج کردن صنعت نفت ونزوئلا، اقتصاد این کشور را متزلزل کرده است. منتقدان آن را دیپلماسی «قایق توپدار» (دیپلماسی مبتنی بر تهدید و زور) یا همانطور که مادورو می‌گوید، «تظاهر به جنگ‌طلبی و استعمارگری» می‌نامند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا