جوابیه بیمارستان تأمین اجتماعی سنندج بی‌اثر ماند؛ بیماران همچنان در انتظار درمان

به گزارش نمابان و به نقل از خبرگزاری تسنیم از کردستان، بیمارستان، پیش از آنکه یک «سطح‌بندی اداری» باشد، باید پناه بیماران در لحظه درد و اضطرار محسوب شود. برای بیماری که با دفترچه تأمین اجتماعی به تنها بیمارستان این سازمان در سنندج مراجعه می‌کند، تعریف «جنرال» یا «فوق‌تخصصی» اهمیتی ندارد؛ آنچه مهم است، دریافت به‌موقع خدمات درمانی پایه است.

رونمایی طناز طباطبایی از خانواده مولتی میلیاردرش: پدرم هیچ وقت اجازه نمی‌داد که…

30 آذرماه امسال، در گزارشی میدانی با عنوان «وقتی بیمارستان تأمین اجتماعی «مرکز درمان» نیست؛ بیماران قربانی کمبود پزشک و بی‌نظمی مدیریتی»، مشکلاتی از جمله نبود پزشک سونوگرافیست، نیمه‌وقت بودن داروخانه و سرگردانی بیماران مطرح شد؛ گزارشی که بازتاب گسترده‌ای داشت و حالا با جوابیه رسمی مدیریت درمان تأمین اجتماعی کردستان همراه شده است.

اما پرسش اصلی همچنان باقی است: آیا صدور جوابیه و استناد به مکاتبات و دستورالعمل‌ها، مشکل بیماری را که امروز برای سونوگرافی، دارو یا مشاوره تخصصی از این مرکز خارج می‌شود، حل می‌کند؟

مدیریت درمان تأمین اجتماعی کردستان در جوابیه‌ای رسمی به تسنیم، ضمن «پذیرش برخی کمبودها»، تأکید کرده بیمارستان تأمین اجتماعی سنندج بر اساس مجوز وزارت بهداشت، یک بیمارستان عمومی است و عدم ارائه برخی خدمات تخصصی، به معنای ضعف مدیریتی یا تضییع حقوق مردم نیست.

در این جوابیه، کمبود پزشک متخصص رادیولوژی به‌عنوان یک «معضل کشوری» معرفی شده و عنوان شده که این مشکل حتی در بیمارستان‌های دانشگاهی نیز وجود دارد. مدیریت بیمارستان همچنین از مکاتبات متعدد با سازمان تأمین اجتماعی، دانشگاه علوم پزشکی، استانداری و نمایندگان مجلس برای جذب پزشک خبر داده است.

اما سؤال اینجاست؛ اگر کمبود پزشک یک معضل شناخته‌شده و مزمن است، چرا برای بیمارِ امروز، راه‌حل عملی و جایگزین پایدار تعریف نشده است؟ آیا ارجاع غیرمستقیم بیمار به مراکز دیگر، آن هم با هزینه، زمان و سردرگمی مضاعف، با مفهوم «عدالت درمانی» هم‌خوانی دارد؟

سونوگرافی؛ مشکل «کشوری» یا بحران «محلی»؟

در حالی که در جوابیه تأکید شده بیمارستان برای بیماران بستری با چهار رادیولوژیست قرارداد دارد، مراجعات مردمی نشان می‌دهد بیماران سرپایی همچنان برای انجام سونوگرافی با محدودیت جدی مواجه‌اند.

پرسش خبرنگار این است؛ بیمارستانی که عنوان «مرکز درمانی» را یدک می‌کشد، چگونه بدون دسترسی پایدار بیماران سرپایی به خدمات تصویربرداری پایه، می‌تواند نقش خود را کامل ایفا کند؟

داروخانه نیمه‌وقت؛ دستورالعمل یا نادیده گرفتن واقعیت بیماران؟

در بخش دیگری از جوابیه آمده است؛ داروخانه بیمارستان طبق دستورالعمل، در شیفت شب فعال نیست و بیماران می‌توانند از داروخانه‌های طرف قرارداد استفاده کنند. اما واقعیت میدانی چیست؟ برای بیماری که شب‌هنگام از اورژانس ترخیص می‌شود، مراجعه به داروخانه خارج از بیمارستان، آن هم در شرایط جسمی نامناسب، نه یک «انتخاب»، بلکه یک اجبار پرهزینه است.

سؤال مشخص: آیا بازنگری در این دستورالعمل‌ها، متناسب با شرایط شهری و جمعیتی سنندج، در دستور کار قرار گرفته یا همچنان بیماران باید خود را با بخشنامه‌ها تطبیق دهند؟

انتقال بیماران با آمبولانس؛ ضرورت یا نشانه نقص ساختاری؟

مدیریت بیمارستان استفاده از آمبولانس برای انتقال بیماران به مطب‌ها را صرفاً در موارد اورژانسی دانسته است. با این حال، گزارش‌های میدانی نشان می‌دهد این اتفاق ناشی از نبود برخی تخصص‌ها در داخل بیمارستان است.

پرسش جدی این است؛ آیا تکرار انتقال بیماران برای دریافت مشاوره، نشانه یک استثنای موردی است یا علامت هشداردهنده از شکاف میان نیاز درمانی و امکانات موجود؟

جوابیه بیمارستان تأمین اجتماعی سنندج، بیش از آنکه پاسخی به دغدغه بیماران باشد، فهرستی از مکاتبات، قوانین و سطح‌بندی‌هاست. اما بیمار، با قانون درمان نمی‌شود؛ با دسترسی واقعی به پزشک، دارو و خدمات پایه درمان می‌شود.

تا زمانی که بیماران همچنان برای سونوگرافی، دارو یا مشاوره تخصصی سرگردان‌اند، مشکل پابرجاست؛ حتی اگر ده‌ها نامه نوشته شده باشد. پرسش روشن است: چه زمانی خروجی این مکاتبات، در تخت بیمارستان و حال بیماران دیده خواهد شد؟

انتهای پیام/481

منبع: خبرگزاری تسنیم