رازهای پنهان زندگی امام هادی (ع)؛ از نبرد با خلفای عباسی تا یادگارهای ارزشمند

به گزارش نمابان و به نقل از خبرگزاری تسنیم از قم، روز سوم رجب سالروز شهادت جانگداز حضرت امام هادی(علیه صلاة والسلام) است. آن حضرت درچنین روزی در سال254هجری در سامرا به دست خلیفه جبار و جنایکار عباسی به نام معتزّ به شهادت رسید. حضرت امام هادی علیه صلاة والسلام در دوران امامت خود با 5 خلیفه عباسی معاصربودند اولین آنها معتصم که برادر مأمون بود و 7 سال آغازین دوران امامت امام هادی علیه‌السلام با او هم‌عصر است.

عکس | تهران‌گردی امیر عابدزاده و خواهرش در تهران

بعد از مرگ معتصم فرزندش واثق به خلافت رسید که او هم درسال 232 هجری ازدنیا رفت و امام هادی علیه‌السلام 5 سال هم با او معاصر هستند.

اما بدترین دوران زندگی ورفتار با امام هادی علیه السلام به عصر متوکل برمی‌گردد که او برادر واثق وفرزند دیگر معتصم بود. معتصم و واثق همانند مأمون ازنظر فکری عقل‌گرا و پیرو فرقه معتزله اهل تسنن بودند ولی متوکل برخلاف آن‌ها به جبریون متمایل بود و از اهل حدیث بشمار می‌آمد.

لذا گذشته از دشمنی‌هایی که با اهل بیت داشت به خاطر دیدگاه‌های قشری که در اعتقادات و مذهب خود داشت هم با امام هادی علیه السلام مخالف بود. ازسوی دیگر تلاش‌های گسترده امامان پیشین بزرگوار علیهم‌السلام باعث شده بود که کم کم مردم به جایگاه رفیع امامت و ولایت اهل بیت علیهم‌السلام آگاه شوند.

از این رواست که در عهد امام هادی علیه‌السلام آن بزرگوار می‌تواند حقایقی پیرامون جایگاه بلند و عظیم ولایت اهل بیت علیهم‌السلام بیان کند که پدران بزرگوارش به خاطر عدم تحقق شرایط لازم امکان بیان چنین معارفی را نداشتند.

زیارت غدیریه امیرالمومنین علیه‌السلام و زیارت پرمغز جامعه کبیره از یادگارهای امام هادی علیه‌السلام است.

همچنین روی آوری مردم به سوی امام هادی علیه‌السلام و وحشت متوکل از موقعیت آن وجود مقدس سبب می‌گردد تا حضرت را به مرکز خلافت خود در سامرا احضار کند.

در نقل‌های تاریخی آمده است وقتی که یحیی بن هرثمه در رأس هیئتی از سوی خلیفه به مدینه آمد تا امام هادی علیه‌السلام را با خود به سامرا بیاورند. مردم مدینه به تصور آنکه می‌خواهند متعرّض امام هادی علیه‌السلام بشوند چنان عکس‌العملی نشان دادند و خطری متوجه فرستادگان خلیفه نمودند که یحیی بن هرثمه از بیت امام علیه‌السلام بیرون آمد و سوگند خورد جز احترام به ساحت آن مقدس اقدام دیگری نداشته است و صرفاً آمده‌اند که امام را با احترام به سوی سامرا روانه کنند.

با این وجود طبق دستوری که داشتند خانه امام علیه‌السلام را جستجو کردند اما جز کتاب‌هایی در معارف دینی و ادعیه، مطلب و مورد دیگری به دست نیاوردند.

وقتی هیئت اعزامی خلیفه، امام هادی علیه‌السلام را برای رساندن به پایتخت از بغداد عبور دادند، خبر در بغداد انعکاس عجیبی پیدا کرد و بسیاری از مردم این شهر برای استقبال و دیدار با امام هادی علیه‌السلام بیرون ریختند به گونه‌ای که عبور امام هادی علیه‌السلام از پل بغداد ساعت‌ها به طول انجامید و در نقل‌های تاریخی آمده است که مردم سرمی‌کشیدند تا امام علیه‌السلام را زیارت کنند.

امام هادی علیه‌السلام منتقل شدند و متوکل ابتدا آن حضرت را در یک محله بی‌اعتباری ساکن کرد، اما بعداً جای حضرت را تغییر دادند و به شدت به مراقبت از وجود مقدسش پرداختند. گذشته از آنکه مردم نسبت به جایگاه امام شناخت پیدا می‌کردند و همین باعث وحشت خلیفه شده بود، از آنجا که می‌دانستند آن حضرت دهمین امام و حجت خداوند برای سعادت و نجات بشریت است و اوست که جد آخرین حجت خدا خواهد شد.

لذا تصمیم بر این داشتند که آن حضرت و فرزند بزرگوارش امام عسکری علیه‌السلام را در کنترل و مراقبت شدید خود قرارداده تا مانع از پیدایش آخرین حجت خدا حضرت مهدی موعود علیه الصلاة والسلام بشوند.

اگرچه متوکل بر امام هادی علیه‌السلام بسیار سخت گرفت و حتی قصد داشت آن حضرت را به شهات برساند، اما موفق نشد.

عصر متوکل عصر بسیار سیاهی از نظر رفتار با مردم و بخصوص اهل بیت علیهم‌السلام است. به فرمان متوکل زیارت امام حسین علیه‌السلام ممنوع اعلام شده بود و چون دید که شیعیان به هر قیمتی که شده خود را به قبر مطهر آن حضرت می‌رسانند فرمان داد تا بارگاه حضرت به طور کامل منهدم کنند و آن محل را صاف کردند.

حتی فرمان داد در محل قبر مطهر امام علیه‌السلام آب انداختند و کشت کردند، اما وضعیت برای متوکل به این حالت باقی نماند و فرزند آن به نام منتصر در سال 248 پدر خود را از میان برد و خود به قدرت رسید، اما 6 ماه بعد هم او از دنیا رفت و خلیفه بعدی مستعین روی کار آمد.

اگرچه بعد از این دوره، خلفا از نظر سیاسی و اقتدار رو به ضعف می‌روند، اما این خلیفه‌ها از امام هادی و فرزندش امام حسن عسکری علیه‌السلام غافل نبودند، چرا که می‌دانند آخرین حجت خدا از امام عسکری پدید خواهد آمد و لذا آن ذوات مقدس را هم حصر سنگین و حتی بعضاً در زندان نگاه می‌داشتند.

مستعین هم بعد از چند سال خلافت از بین رفت و جانشین او معتزّ بر امام هادی علیه‌السلام به شدت سخت گرفت و آن حضرت را به شهادت رسانید. وجود مقدس امام هادی علیه‌السلام هنگام شهادت 42 سال بیشتر نداشتند. اگرچه ما اطلاعات دقیقی پیرامون نحوه شهادت آن وجود مقدس نداریم.

اما روش این خلفای جبار و فشارهایی که برساحت مقدس امام هادی علیه‌السلام وارد کرده بودند، شهادت آن حضرت توسط دستگاه جبار خلافت را قطعی می نمایاند.

یادداشت از: محمدحسین رجبی دوانی، استاد دانشگاه و پژوهشگر برجسته تاریخ اسلام

انتهای پیام/

منبع: خبرگزاری تسنیم