حمله تند قالیباف و جلیلی به پزشکیان؛ فاز انتخاباتی همچنان گرم است!

هم‌زمانی سخنان قالیباف در مجلس و اولتیماتوم او با تحرکات رقیب دیگر انتخاباتی – سعید جلیلی- پزشکیان را احتمالاً به مسیری دیگر سوق داده است که از واکنش‌های معاون او در برنامۀ صداوسیما در دوشنبه‌شب و سخنان خود رئیس‌جمهور در عصر سه‌شنبه در مجلس هویداست و بر لحن او ولو همچنان با پرهیز از ستیز، اثر گذاشته است.

او دست دوستی دراز کرده بود اما رقیبان انتخاباتی تا فرصتی پیدا می‌کنند بر او فشار می‌آورند و می‌کوشند تمام کاسه‌کوزه‌ها را بر سر دولت بشکنند و مجلس را بی‌تقصیر جلوه دهند گویا از انتقادات اخیر اصلاح‌طلبان و حامیان دولت دچار سوءتفاهم شده‌اند.

حال آن که نقد اصلی اصلاح‌طلبان این است که به جای تلاش برای جلب نظر موافق 20 درصدی که البته نمایندگانی پرنفوذ در ساختار قدرت دارند به فکر 80 درصد دیگر باشد (شامل آنان  که به او امید بستند و 50 درصد دیگر که رأی ندادند) و ترجمۀ وفاق به نادیده انگاشتن 80 درصد به خاطر قدرت 20 درصد مهم‌ترین تهدید این ایده است.

تصور دو رقیب انتخاباتی – قالیباف و جلیلی- احتمالاً این است که با مأیوس کردن پایگاه رأی پزشکیان، به جانب آنان می‌گروند حال آن که تنها بر شمار رأی ناداده‌ها افزوده خواهد شد و به همین خاطر، رهبری تصریح کردند «موفقیت دولت، موفقیت نظام است» که می‌تواند به این معنی هم باشد که «شکست دولت، شکست نظام است» و مراد پزشکیان از وفاق نیز همین بود که یاری کنید.

ترمیم کابینه در ساختاری حزبی و با امکان ورود چهره‌های جدید البته امری نیکوست اما وقتی فشارها بیشتر به جانب وزیرانی است که نسبتی با ارز ندارند این شک درمی‌گیرد که رقیبان پزشکیان بر آن‌اند که وضعیت پساجنگ و محدودیت‌های ارزی را چون زانوی آسیب‌دیدۀ حریف، هدف قرار دهند و او را بر زمین زنند.

در نگاه پزشکیان اما سرنوشت ایران در میان است و زندگیِ باشندگانِ آن و به چشم تشکِ کشتی یا رینگ بوکس در منازعۀ قدرت به صحنه نمی‌نگرد.

اولتیماتوم قالیباف و تحرکات رقیب دیگر باید بر او ثابت کرده باشد که خوش‌بینی زیاده از حد، چارۀ کار نیست و اگر خود را بعد از 16 سال نمایندگی تبریز در مجل شورای اسلامی نماینده اکثریت ایرانیان (80 درصد مخالف رادیکال‌ها) در حاکمیت یا رئیس دولت ملی می‌بیند همین صدا را در تالارهای قدرت بازتاب دهد.

اگر دچار توهم تساوی با کلیت ساختار است باید دریافته باشد با شوراهای عالی مجال فرمان را از او ستانده‌اند و با بافت مجلس فعلی و نهادهای وتوکننده امکان لایحه و قانون را نیز و تنها یک راه باقی گذاشته‌اند و آن هم چانه‌زنی است. این چانه‌زنی اما نباید به التماس تفسیر شود چون جناح تندرو به او نیازمندتر است تا او به آنان و این را رقیبان انتخاباتی هم می‌دانند ولو ژست دیگری گرفته باشند.