سنندج در چنگال سگ‌های ولگرد؛ وقتی مدیران پشت میز بی‌تفاوتی می‌کنند!

به گزارش نمابان و به نقل از خبرگزاری تسنیم از سنندج، وجود سگ‌های بلاصاحب در کردستان دیگر یک مسئله حاشیه‌ای یا مقطعی نیستند؛ این معضل به بحرانی فراگیر در بسیاری از شهرهای استان، به‌ویژه سنندج، تبدیل شده است. بحرانی که مستقیماً با امنیت روانی، سلامت عمومی و کیفیت زندگی شهروندان گره خورده و هر روز ابعاد تازه‌تری پیدا می‌کند.

قاب تاریخ | تصاویر دیده‌نشده از ماه‌چهره خلیلی در لندن؛ ۵ ماه پیش از وداع ناگهانی

در سنندج، حضور پرشمار سگ‌های ولگرد در معابر، پارک‌ها و محلات مسکونی، به تصویری عادی اما نگران‌کننده بدل شده است. ترس شهروندان از تردد شبانه، نگرانی خانواده‌ها برای کودکان و سالمندان و افزایش گزارش‌های مردمی، نشانه‌های روشنی از یک هشدار جدی مدیریتی است.

این وضعیت نه ناگهانی شکل گرفته و نه غیرقابل پیش‌بینی بوده است. سال‌هاست کارشناسان، فعالان اجتماعی و رسانه‌ها نسبت به پیامدهای رهاشدگی مدیریتی در حوزه ساماندهی سگ‌های بلاصاحب هشدار می‌دهند، اما فقدان تصمیم‌گیری قاطع و برنامه اجرایی منسجم، بحران را به نقطه فعلی رسانده است.

در این میان، شهرداری سنندج و مدیریت شهری بارها هدف انتقاد شهروندان و خبرگزاری تسنیم قرار گرفته‌اند؛ نهادی که عملاً توان فنی و مالی لازم برای کنترل اوضاع را ندارد و به تماشاگر بحرانی تبدیل شده که هر روز پیچیده‌تر می‌شود.

استانداری کردستان، به‌ویژه معاونت هماهنگی امور عمرانی، به‌عنوان مرجع سیاست‌گذاری، نظارت و هماهنگی بین دستگاهی، نقشی تعیین‌کننده در مدیریت این معضل دارد؛ نقشی که تاکنون خروجی ملموس و قابل دفاعی برای افکار عمومی نداشته است.

با این حال، اظهارات اخیر معاون عمرانی استاندار کردستان درباره «مدیریت علمی»، «فرهنگ‌سازی» و «مشارکت دستگاه‌ها»، این پرسش جدی را پیش روی مردم می‌گذارد: اگر این نسخه‌ها کارآمد بوده‌اند، چرا پس از سال‌ها، سنندج همچنان زیر سایه بحران سگ‌های بلاصاحب نفس می‌کشد؟

صدای مردم؛ بحرانی که هر روز زندگی می‌شود

در کنار آمارها، مصوبات و جلسات رسمی، آنچه بیش از هر چیز عمق بحران سگ‌های بلاصاحب را در سنندج نشان می‌دهد، تجربه روزمره شهروندانی است که ناچارند هر روز با این وضعیت کنار بیایند. حضور سگ‌های ولگرد در محلات مسکونی، پارک‌ها و مسیرهای پرتردد، برای بسیاری از خانواده‌ها به منبعی دائمی از ترس و نگرانی تبدیل شده است؛ ترسی که به‌ویژه درباره امنیت کودکان و سالمندان پررنگ‌تر است.

این نارضایتی عمومی موضوع تازه‌ای نیست. شهروندان بارها در گفت‌وگوهای مردمی، شبکه‌های اجتماعی و گزارش‌های میدانی رسانه‌ها، از بی‌عملی و ناتوانی مدیریت شهری در ساماندهی این وضعیت گلایه کرده‌اند. با این حال، تداوم شرایط فعلی این پیام را به مردم منتقل کرده که مطالبه آن‌ها شنیده شده، اما جدی گرفته نشده است.

«مدیریت علمی» یا پاس‌کاری مسئولیت؟

پس از گذشت بیش از سه سال از استقرار تیم مدیریتی فعلی معاونت عمرانی در استانداری کردستان، اظهارات اخیر معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار درباره ساماندهی سگ‌های بلاصاحب، بیش از آنکه نشانه‌ای از برنامه‌ریزی علمی و اراده اجرایی باشد، بازتولید همان کلی‌گویی‌های فرسوده‌ای است که سال‌هاست گوش مردم سنندج و دیگر شهرهای استان را پر کرده، بی‌آنکه گرهی از بحران باز کند.

وقتی کیومرث حبیبی از «مدیریت علمی»، «فرهنگ‌سازی» و «مشارکت دستگاه‌ها» سخن می‌گوید، نخستین پرسش افکار عمومی این است: حاصل سه سال مدیریت شما دقیقاً چه بوده است؟ شهری که امروز در بسیاری از محلات آن، تردد شهروندان-به‌ویژه کودکان و سالمندان-با ترس و اضطراب همراه است، چگونه قرار است با چند واژه تکراری و بی‌پشتوانه آرام شود؟

سنندج؛ شهری که سگ‌های ولگرد از مدیریت جلو زده‌اند

واقعیت میدانی سنندج، فاصله‌ای عمیق با تصویر ترسیم‌شده در جلسات اداری دارد. شهر پر شده از سگ‌های بلاصاحب؛ حملات، ایجاد رعب شبانه، تهدید بهداشت عمومی و نارضایتی گسترده شهروندان به امری عادی تبدیل شده است. این بحران نه تازه است و نه غیرقابل پیش‌بینی؛ بارها و بارها در قالب گزارش‌های میدانی و مطالبات مردمی هشدار داده شده، اما مدیریت شهری و نهادهای بالادستی عملاً در موضع تماشاگر باقی مانده‌اند.

«فرهنگ‌سازی»؛ سپر دفاعی مدیران ناکارآمد

تأکید مکرر معاون عمرانی استاندار کردستان بر «اصلاح رفتار شهروندان» و «کار فرهنگی»، اگرچه در ظاهر منطقی به نظر می‌رسد، اما در عمل به ابزاری برای فرار از مسئولیت اجرایی تبدیل شده است. آیا واقعاً می‌توان بحران فعلی را به گردن مردم انداخت، در حالی که شهرداری سنندج حتی از تأمین حداقل زیرساخت‌های جمع‌آوری، نگهداری و کنترل جمعیت سگ‌های بلاصاحب ناتوان بوده است؟

اگر فرهنگ‌سازی نسخه نهایی است، چرا طی این سال‌ها حتی یک برنامه مدون، مستمر و قابل ارزیابی در این حوزه ارائه نشده؟ چرا مشارکت سمن‌ها و نهادهای تخصصی بیشتر در حد شعار باقی مانده است؟

آمار بدون اقدام؛ بازی با اعداد

اعلام عدد «11هزار قلاده سگ بلاصاحب در استان» یا جمع‌آوری «هزار و 750 قلاده در سنندج»، بدون ارائه گزارش شفاف از سرنوشت این حیوانات، محل نگهداری، وضعیت عقیم‌سازی و اثربخشی اقدامات انجام‌شده، چیزی جز آماردرمانی نیست. مدیریت علمی با عددسازی آغاز نمی‌شود؛ با تصمیم سخت، برنامه زمان‌بندی‌شده و پاسخگویی شفاف معنا پیدا می‌کند.

در حالی که معاون عمرانی از «انباشت مسئولیت‌ها بر دوش شهرداری‌ها» گلایه می‌کند، این سؤال جدی مطرح است که نقش استانداری به‌عنوان نهاد سیاست‌گذار، ناظر و هماهنگ‌کننده دقیقاً چیست؟ اگر شهرداری‌ها ناتوان‌اند-که هستند-چرا استانداری در این سال‌ها نتوانسته سازوکاری عملی، الزام‌آور و بین‌بخشی برای حل بحران طراحی و اجرا کند؟

مردم دیگر حوصله شعار ندارند

بحران سگ‌های بلاصاحب در سنندج و کردستان، با «جلسه»، «بیانیه» و «تأکید بر فرهنگ‌سازی» حل نخواهد شد. مردم از مدیران ارشد استان، به‌ویژه معاونت عمرانی استانداری و شهردار سنندج، اقدام فوری، برنامه شفاف و پاسخگویی صریح می‌خواهند، نه تکرار مفاهیمی که سال‌هاست نتیجه‌ای جز تشدید بحران نداشته است.

اگر قرار است مدیریتی علمی و مشارکتی شکل بگیرد، نقطه آغاز آن پذیرش قصور گذشته، اعلام برنامه مشخص با زمان‌بندی روشن و پایان دادن به تماشاگر بودن در برابر مطالبه صریح مردم است. هر چیز کمتر از این، توهین به شعور افکار عمومی و ادامه وضعیتی است که دیگر قابل تحمل نیست.

انتهای پیام/481

منبع: خبرگزاری تسنیم