وینس گیلیگان پس از سالها با سریالی متفاوت و فلسفی به نام «پلوریبوس» بازگشته که تماشاگران را در برابر پرسشهای عمیق درباره فردیت و پایان جهان مینشاند.
آیا حاضرید فردیت خود را در ازای آرامش ابدی معامله کنید؟ بازگشت خالق بریکینگبد با یک کابوس شیرین.
پس از سالها انتظار، وینس گیلیگان (Vince Gilligan)، مغز متفکر پشت شاهکارهای تلویزیونی همچون Breaking Bad و Better Call Saul، این بار با اثری ساختارشکن به نام «پلوریبوس» (Pluribus) به اپل تیوی پلاس بازگشته است. سریالی که برخلاف آثار قبلی او، نه در دنیای کارتلهای مواد مخدر، بلکه در بستری از علمی-تخیلی و فلسفه جریان دارد و روایتی تکاندهنده از پایان جهان را به تصویر میکشد؛ پایانی که در آن خبری از ویرانی نیست، بلکه همه چیز در کمال آرامش فرو میرود.
در ادامه به نقد، بررسی داستان، معرفی بازیگران و تحلیل لایههای پنهان این سریال که در نوامبر ۲۰۲۵ منتشر شد، میپردازیم.

داستان سریال Pluribus در آلبوکرکی نیومکزیکو (لوکیشن محبوب گیلیگان) میگذرد، اما این بار بیابانهای خشک نه مخفیگاه جنایتکاران، بلکه صحنه یک دگرگونی کیهانی است. رویدادی مرموز رخ میدهد که تمدن بشری را به شکلی بنیادین تغییر میدهد. انسانها ناگهان به یک «آگاهی جمعی» متصل میشوند؛ وضعیتی که در آن فردیت از بین رفته و جای خود را به یک صلح و رضایت همگانی داده است.
در این میان، کارول استورکا (با بازی خیرهکننده رئا سیهورن )، نویسندهای بدبین که رمانهای عاشقانه بازاری مینویسد، به دلایلی نامعلوم از این «تغییر» در امان میماند. در حالی که تمام دنیا (از جمله همسرش هلن) در خلسهای از شادی مصنوعی و لبخندهای دائمی فرو رفتهاند، کارول تنها کسی است که هنوز میتواند خشم، غم و درد را حس کند. او حالا باید در دنیایی که همه «خوشبخت» هستند، برای حفظ چیزی بجنگد که شاید دیگران آن را فراموش کردهاند: حقِ انسان بودن، حتی اگر به معنای رنج کشیدن باشد.
آنچه «پلوریبوس» را از سایر آثار پسا-آخرالزمانی متمایز میکند، ماهیت تهدید آن است. در اینجا خبری از زامبیها، ویروسهای کشنده یا جنگ هستهای نیست. دشمن اصلی، خودِ «خوشبختی تحمیلی» است.
گیلیگان که استاد خلق تعلیق است، در اینجا نیز با حوصله عمل میکند. ریتم سریال در اپیزودهای ابتدایی آرام و مرموز است (Slow-burn)، اما درست زمانی که احساس میکنید همه چیز ساکن است، با یک چرخش داستانی (Plot Twist) شما را میخکوب میکند. منتقدان نیویورک تایمز این سریال را «پررمز و راز و در عین حال تماشایی» توصیف کردهاند که مخاطب را در مرز میان شگفتی و وحشت نگه میدارد.
نام سریال از شعار لاتین روی سکههای آمریکا یعنی E Pluribus Unum (یکی از میان بسیاران) گرفته شده است. سریال این پرسش عمیق را مطرح میکند:
این اثر به شکلی ظریف، دیدگاه جان استوارت میل را تداعی میکند که معتقد بود «انسانِ ناراضی بودن بهتر از خوکِ راضی بودن است.» کارول نماد همان انسان ناراضی است که در برابر گلهای از موجودات راضی ایستاده است.
نقاط قوت:
نقاط ضعف (از دید برخی مخاطبان):
اگر از طرفداران سریالهایی مانند The Leftovers (بازماندگان) یا Severance (تفکیکسازی) هستید و از درگیر شدن با معماهای فلسفی لذت میبرید، «پلوریبوس» برای شما ساخته شده است. این سریال نه تنها یک سرگرمی بصری، بلکه یک تلنگر ذهنی است درباره اینکه ما به عنوان انسان، چقدر برای اختیار و آزادی خود ارزش قائلیم.
وینس گیلیگان بار دیگر ثابت کرد که برای میخکوب کردن مخاطب نیازی به مواد مخدر آبیرنگ یا وکلای حراف ندارد؛ گاهی تنها یک لبخند مصنوعی کافیست تا خون در رگهایتان یخ بزند.
منبع: خبر فوری
بدون دیدگاه