چرا سکوت تلخ، عشق را به تدریج از بین می‌برد؟ رازهایی که هیچ‌کس نمی‌گوید!

به گزارش نمابان و به نقل از خبرگزاری تسنیم از ورامین، زندگی مشترک بیش از هر چیز بر پایه ارتباط شکل می‌گیرد و گفت‌وگو، ستون اصلی این ارتباط است. بسیاری از اختلاف‌های عمیق زوجین، نه از بحران‌های بزرگ، بلکه از ناتوانی در بیان احساسات ساده و روزمره آغاز می‌شود؛ جایی که حرف‌ها گفته نمی‌شوند و سکوت، جای صمیمیت را می‌گیرد.

رازهای ناگفته‌ وکیل اولیای دم امیرمحمد خالقی؛ حکم قصاص قاتل به کجا رسید؟ 

در بسیاری از روابط، سکوت به‌اشتباه به‌عنوان راهی برای پیشگیری از تنش انتخاب می‌شود. زوجین تصور می‌کنند با مطرح نکردن مسائل، آرامش حفظ می‌شود، اما این آرامش ظاهری، اغلب مقدمه فاصله‌ای عمیق‌تر است که به‌تدریج بنیان عاطفی رابطه را تضعیف می‌کند.

حرف‌های ناتمام معمولاً حاصل شنیده نشدن هستند. وقتی فرد احساس می‌کند صحبت‌هایش جدی گرفته نمی‌شود یا واکنشی متناسب دریافت نمی‌کند، ترجیح می‌دهد گفت‌وگو را ناتمام بگذارد. این ناتمامی، در ذهن و احساس باقی می‌ماند و به دلخوری‌های انباشته تبدیل می‌شود.

ارتباط کلامی سالم، نیازمند امنیت روانی است. فضایی که در آن، هر دو طرف بتوانند بدون ترس از قضاوت، سرزنش یا تمسخر، احساسات واقعی خود را بیان کنند. نبود این فضا، گفت‌وگو را به تجربه‌ای پرتنش و فرساینده تبدیل می‌کند.

بسیاری از نارضایتی‌ها در زندگی مشترک، به امید اصلاح خودبه‌خودی شرایط مطرح نمی‌شوند. این در حالی است که مشکلات ناگفته، با گذر زمان محو نمی‌شوند؛ بلکه شکل پیچیده‌تری به خود می‌گیرند و در موقعیتی نامناسب بروز می‌کنند.

زمان و شیوه گفت‌وگو، به اندازه خودِ گفتن اهمیت دارد. صحبت در شرایط خستگی، عصبانیت یا فشار روانی، اغلب نتیجه معکوس دارد. انتخاب زمان مناسب و بیان آرام، گفت‌وگو را از جدال به تعامل تبدیل می‌کند.

گفت‌وگوی مؤثر، میدان اثبات حقانیت نیست. هدف از صحبت کردن، درک متقابل است نه پیروزی در بحث. زمانی که افراد به‌جای دفاع از خود، تلاش می‌کنند طرف مقابل را بفهمند، مسیر حل مسئله هموارتر می‌شود.

بیان احساسات، نشانه ضعف نیست. بسیاری از زوجین از گفتن احساسات واقعی خود پرهیز می‌کنند، زیرا آن را نشانه آسیب‌پذیری می‌دانند؛ در حالی که همین شفافیت عاطفی، یکی از مهم‌ترین عوامل تقویت اعتماد در رابطه است.

فاصله عاطفی، اغلب ناگهانی ایجاد نمی‌شود. این فاصله، نتیجه سکوت‌های مکرر، گفت‌وگوهای نیمه‌کاره و بی‌توجهی‌های کوچک اما پیوسته است. پیشگیری از این فرسایش، تنها با بازسازی ارتباط امکان‌پذیر است.

مسئولیت گفت‌وگو در زندگی مشترک، یک‌طرفه نیست. انتظار برای تغییر طرف مقابل بدون مشارکت فعال در ارتباط، معمولاً به ناامیدی منجر می‌شود. گفت‌وگو، تعهدی دوطرفه است که نیازمند تمرین و استمرار است.

مهارت‌های ارتباطی، اکتسابی هستند و می‌توان آن‌ها را آموخت. یادگیری نحوه بیان احساس، گوش دادن فعال و مدیریت اختلاف، می‌تواند بسیاری از تنش‌های روزمره را پیش از تبدیل شدن به بحران مهار کند.

در نهایت، گفت‌وگو نشانه اهمیت دادن است. وقتی زوجین با هم صحبت می‌کنند، در واقع به یکدیگر می‌گویند: «تو برای من مهمی». ناتمام ماندن حرف‌ها، اگر ادامه‌دار شود، می‌تواند رابطه را به سکوتی عمیق و پرهزینه بکشاند؛ سکوتی که تنها با گفت‌وگوی آگاهانه شکسته می‌شود.

یادداشت از:رقیه ملک زاده، کارشناس ارشد روانشناسی بالینی

انتهای پیام/

منبع: خبرگزاری تسنیم