فرشید قلیپور در تازهترین نمایش خود، داستان مردی زندانی در انفرادی را روایت میکند که با خیالپردازیهایش مسیر زندگیاش را تغییر داده و به یک طغیان بیسابقه میرسد.
فرشید قلیپور کارگردان نمایش «کارمای شقایق دیواری» که این شبها در تماشاخانه هیلاج روی صحنه رفته است در گفتگو با خبرنگار مهر در رابطه با موضوع این نمایش توضیح داد: نمایش ما درباره آدمی زندانی در انفرادی است که دچار خیالپردازی و داستانسرایی برای خود میشود. این خیالپردازی به حدی میرسد که خودش هم آن را باور میکند و در نتیجه این باور، مسیر نگرشش و نگاهش به زندگی تغییر میکند تا جایی که در پایان نمایش دست به یک طغیان کاملاً غیرمنتظره میزند.
وی افزود: نوشتن نمایشنامه را در سال ۹۹ انجام دادم. موضوع نمایشهای تکپرسوناژ که مبتنی بر مونولوگهای بلند هستند برای من همیشه جذاب بوده است، نمونههای خوب خارجیای که خوانده بودم یا آثار مشابهی که نویسندگان بزرگ ایرانی نوشته بودند برایم جالب بود و دوست داشتم در این حوزه خودم را محک بزنم.

تنهایی دستمایهای برای ماهیت این نمایش بود
وی ادامه داد: نمایشنامه طی چندین بازنویسی که از همان سال ۹۹ تا امروز انجام شد، به نتیجهای رسید که اکنون روی صحنه رفته است. علاوه بر اینکه به لحاظ نویسندگی سعی کردم خودم را ملزم کنم که با یک کاراکتر بتوان به شکلی حرف زد که تماشاگر نه خسته شود و نه حوصلهاش سر برود، این افتوخیزهای دراماتیک و گرهگشاییهایی که به صورت کلاسیک در هر نمایشنامهای باید وجود داشته باشد برایم مهم بود. همچنین میخواستم حسآمیزیهای مختلفی وجود داشته باشد تا تماشاگر مجاب و تشویق شود نمایش را تا پایان دنبال کند و پس نزند. اما از لحاظ محتوا و ماهیت داخلی اثر، به نظر من اینکه هر آدمی در تنهایی خودش چقدر تنهاست و اینکه این تنهایی چقدر میتواند به او کمک کند یا به زندگیاش سمتوسویی دیگر بدهد، دستمایهای بود که میخواستم با آن همآویزی داشته باشم. نتیجهاش همین نمایشی شد که اکنون روی صحنه است.
قلیپور با اشاره به فرایند تولید این اثر بیان کرد: سعی کردم با توجه به شناختی که از خودم در بازیگری داشتم این نمایش را به شکلی بنویسم که بتوانم خودم بازیاش کنم و متن را بر مبنای توانمندیهایم بنویسم. آن شناخت از خودم باعث شد کمی ریسک و جسارت این کار را پیدا کنم. اوایل فقط نمایش را به صورت معمولی برای دوستان اطرافم میخواندم و واکنششان را میسنجیدم و میدیدم آن را دوست دارند و تا پایان دنبال میکنند. بعد در چند جشنواره نمایشنامهخوانی شرکت کردم، اما سعی کردم نمایشنامهخوانی را خیلی نزدیک به اجرا انجام دهم یعنی یک میزانسن محدود همراه با طراحی لباس داشته باشم. خوشبختانه آنجا هم دیدم کار جواب میدهد و از سوی دوستان و تماشاگران برای هر ۲ اجرا بازخوردهای خوبی گرفتم.
تماشاگر نیز میتواند مثل شخصیت فضا را تخیل کند
کارگردان نمایش «کارمای شقایق دیواری» با اشاره به طراحی لباس در این نمایش گفت: برایم مهم بود که لباس در عین اینکه رساننده این پیام باشد که این فرد یک زندانی است، از کلیشه دور باشد. سعی کردیم ساختار را تغییر دهیم و از ۲ بافت پارچه برای لباس استفاده کردیم. یک ترکیب سرمهای ساده و یک ترکیب راهراه زرد و سرمهای که هم وجه آزاد بودن این آدم را نشان میدهد و هم وجه در بند بودنش را. در بحث طراحی صحنه عملاً به سمت حذف همه عناصر صحنه رفتیم. داشتن یک سلول انفرادی با فضای مرسوم و چیزهایی که در نگاه اول به ذهن متبادر میشود اولین گام است، اما از آنجایی که ماهیت نمایش بر خیالپردازی این فرد زندانی است یعنی کسی که همه چیز را در ذهنش تصویر میکند، در طراحی صحنه همه عناصر را آگاهانه حذف کردیم تا همانطور که او همه چیز را تصور میکند، تماشاگر نیز بتواند با روایت او فضا را تخیل کند.
قلیپور درباره نقش موسیقی در این نمایش اظهار کرد: این نمایش صحنه به صحنه پیش میرود و در هر صحنه یک ماه جلو میرویم؛ یعنی طی یک بازه زمانی یکساله، حضور این فرد را در سلول انفرادی میشنویم. موسیقی استفادهشده در این کار علاوه بر اینکه باید به عنوان موسیقی متن، معرفیکننده فضای کار باشد، کاربرد دیگری هم دارد، این کاربرد ۲ وجه داشت و بهوجود آوردنش سخت بود. به این نتیجه رسیدیم که موسیقی بین صحنهها علاوه بر اینکه باید کاملکننده فضای صحنه قبل باشد، باید ورودی و معرفیکننده کلیت فضای صحنه بعد نیز باشد. بنابراین نوشتن موسیقی با چنین نگاهی پیش رفت و تنظیم شد.
وی در پایان ابراز کرد: به طور معمول در برخورد مخاطب با نمایشنامههای تکپرسوناژ مبتنی بر مونولوگ، ممکن است تماشاگر ابتدا نگران باشد که قرار است برای مدت طولانی یک مونولوگ را ببیند. هرچند نمایش تکپرسوناژ است و من نویسنده، کارگردان و بازیگر اثر هستم اما یک تیم ۲۶ نفره پشت کار حضور دارد؛ بچههایی که همگی ایدهپردازی کردهاند تا آن دلزدگی یا خستگی تماشاگر اتفاق نیفتد.

نمایش «کارمای شقایق دیواری» از ۹ تا ۳۰ آذر در تماشاخانه هیلاج روی صحنه میرود.
عوامل اصلی این نمایش عبارتند از نویسنده و کارگردان: فرشید قلیپور، تهیهکنندگان: آرام محضری و سعید ذهنی و بازیگر: فرشید قلیپور.
در خلاصه داستان این نمایش آمده است: وقتی یک زندانی انفرادی، عاشق یک زندانی انفرادی دیگر میشود.
منبع: خبرگزاری مهر
بدون دیدگاه