اجرای بی‌نظیر و احساسی «ای الهه‌ی ناز» توسط استاد غلامحسین بنان که قلب‌ها را لرزاند!

غلامحسین بنان ، چهره‌ی ماندگار و فراموش‌نشدنی موسیقی ایران، با صدایی که گویی از میان قلب طبیعت سرچشمه می‌گرفت، همچنان در حافظه‌ی مردمان این سرزمین جاودانه است. او با آثاری همچون «بهار دلنشین»، «الهه‌ی ناز» و «ای ایران» روایتگر بخشی از تاریخ موسیقی اصیل ایرانی است.

آغازی در دامان هنر

غلامحسین بنان در ۱۰ اردیبهشت ۱۲۹۰ در تهران متولد شد. خانواده‌ی او به معنی واقعی کلمه هنرمند بودند؛ مادرش پیانو می‌نواخت، خاله‌اش نی می‌زد و خواهران او هم نوازندگی تار را فرا گرفته بودند. چنین فضایی به‌طور اجتناب‌ناپذیری او را به دنیای موسیقی کشانده و عشق به هنر را از همان کودکی در وجودش شعله‌ور کرد.

ورود به دنیای حرفه‌ای موسیقی

بنان از سال ۱۳۰۶ وارد عرصه‌ی موسیقی حرفه‌ای شد و نزدیک به چهار دهه فعالیت مداوم داشت. آشنایی او با خط بین‌المللی موسیقی (نُت) موجب تمایز ویژه‌ای میان او و معاصرانش شده بود. تحت تأثیر راهنمایی‌های روح‌الله خالقی، بنان مسیر حرفه‌ای خود را با پیوستن به ارکستر انجمن موسیقی ایران آغاز کرد و بعدها با شرکت در برنامه‌ی معروف گل‌های رنگارنگ رادیو تهران به شهرتی بی‌نظیر رسید.

صدایی که دل‌ها را می‌ربود

صدای بنان، از نوع باریتون، چیزی فراتر از یک ابزار موسیقایی ساده بود؛ صدایی گرم، پرطنین و سرشار از احساس. او توانست با مهارتی مثال‌زدنی دستگاه‌های مختلف موسیقی ایرانی همچون ماهور، همایون، بیات اصفهان و شور را با چیره‌دستی اجرا کند. علاوه بر این، نقش او در آموزش موسیقی از طریق هنرستان موسیقی تهران و شوراهای موسیقی رادیو نیز غیرقابل چشم‌پوشی است.

یادگارهای ابدی

در کارنامه‌ی هنری استاد بنان حدود ۳۵۰ اثر بی‌نظیر به یادگار مانده است، آثاری که بسیاری از آن‌ها اکنون به نمادی از عشق و افتخار ملی بدل شده‌اند. تصنیف‌هایی همچون «بهار دلنشین»، «الهه‌ی ناز» و «ای ایران» توانسته‌اند روح موسیقی سنتی ایران را به نسل‌های مختلف منتقل کنند و تا ابد در دل‌ها باقی بمانند.

بنان در ۸ اسفند ۱۳۶۴ چشم از جهان فروبست، اما صدای منحصر‌به‌فرد و آثار جاودانه‌اش همچنان زنده‌اند. او بین سنت و نوگرایی پلی مستحکم ساخت که هنرمندان پس از او نیز از آن عبور کردند. صدای او همچنان پژواک عشق به وطن، هنر و انسانیت است.

منبع: رکنا