پیشنهاد مکرون برای «برچسب اعتماد» رسانه‌ها؛ آزادی بیان در فرانسه در معرض تهدید؟

به گزارش گروه رسانه های نمابان و به نقل از خبرگزاری تسنیم، پیشنهاد ایجاد «برچسب اعتماد» برای رسانه‌ها در فرانسه که از سوی امانوئل مکرون مطرح شد و برخی نهادهای رسانه‌ای مانند RSF و JTI نیز به شکل غیرمستقیم در پیرامون آن قرار دارند، در ظاهر تلاشی برای بازسازی اعتماد عمومی به خبر و مقابله با آشفتگی اطلاع‌رسانی است.

آغاز واریز کالابرگ مرحله پنجم از امروز؛ دهک‌های اول تا سوم آماده واریز باشند

با این حال، واکنش منتقدان نشان می‌دهد این ایده بیش از آنکه یک سازوکار تنظیم‌گر به‌روز باشد، خطر آن را دارد که به شکل‌گیری یک ساختار اعتباربخشی بینجامد؛ ساختاری که می‌تواند بر جریان آزاد اطلاعات تأثیر بگذارد و فضای رسانه‌ای را در مسیر یکدستی و محافظه‌کاری قرار دهد.حالا در سطح جهان این پرسش بنیادین مطرح شده است: چه کسی تشخیص می‌دهد یک رسانه «قابل اعتماد» است؛ چه معیارهایی معتبر شمرده می‌شود و مهم‌تر از همه، چه تضمینی وجود دارد که چنین نظامی در عمل به ابزاری برای طرد تدریجی رسانه‌هایی بدل نشود که با جریان مسلط یا روایت غالب همسو نیستند؟

استدلال منتقدان که در رسانه‌هایی مانند Le Point یا توسط تحلیلگران مستقل مطرح شده، دقیقاً در همین نگرانی ریشه دارد. به باور آنان، برچسب‌دهی رسمی به رسانه‌ها می‌تواند مرز تازه‌ای میان رسانه‌های «معتبر» و «غیرمعتبر» بسازد؛ مرزی که پیامدهای آن صرفاً نمادین نیست. رسانه‌ای که لِیبل رسمی ندارد، ممکن است برای جذب آگهی دشواری بیشتری داشته باشد، در الگوریتم پلتفرم‌ها کمتر دیده شود یا نزد افکار عمومی و حتی نهادهای دولتی جایگاهی پایین‌تر بیابد. در چنین شرایطی، آزادی مطبوعات به‌طور مستقیم محدود نمی‌شود، اما یک سازوکار غیرمستقیم شکل می‌گیرد که به مرور صداهای کوچک‌تر، مستقل‌تر و انتقادی را به حاشیه می‌راند.

فرانسه پیش‌تر نیز ابزارهای قانونی کافی برای مقابله با تخلف رسانه‌ای در اختیار داشته است؛ قانون آزادی مطبوعات 1881 و سازوکارهای قضایی مرتبط با افترا، نشر اطلاعات کذب یا تهدید نظم عمومی بخشی از این ابزارهاست. از این منظر، ایجاد یک نظام برچسب‌دهی ممکن است نه تکمیل‌کننده چارچوب موجود، بلکه آغازگر نوعی نظارت نرم باشد که منطقش با آزادی رسانه در تضاد است. به‌ویژه آنکه اعتماد عمومی به رسانه‌ها پدیده‌ای پیچیده است و تنها با افزودن یک مهر رسمی ترمیم نمی‌شود؛ این اعتماد معمولاً در نتیجه تنوع دیدگاه‌ها، شفافیت مالی، استقلال سردبیری و کیفیت کار حرفه‌ای شکل می‌گیرد، نه از طریق تأیید اداری.

به این ترتیب، به عقیده بسیاری، خطر اصلی چنین طرحی در پیامدهای تدریجی آن نهفته است. هر چه تعداد دروازه‌بانان رسمی برای تعیین اعتبار رسانه‌ها بیشتر شود، میدان ارتباطات عمومی کوچک‌تر و همگن‌تر می‌شود. در نهایت، نظامی که برای مقابله با آشفتگی طراحی شده، ممکن است خود تبدیل به ابزاری برای سکوت رسانه‌هایی شود که نمی‌خواهند برچسب اعتماد را از دست بدهند.

منبع: قدس

انتهای پیام/