رکنا ورزشی: او را همه به نام «علی پرسپولیسی» می شناسند؛ راننده تاکسی بازنشسته ای که از دربی 6 تایی معروف سال 1352 تا امروز، زندگی اش را با رنگ قرمز تعریف کرده است؛ مردی که خانه اش موزه پرسپولیس است و خاطراتش، بخشی از تاریخ شفاهی فوتبال ایران.
به گزارش خبرنگار نمابان و به نقل از رکنا، او را در محله به نام «علی پرسپولیسی» صدا می زنند؛ راننده تاکسی بازنشسته ای که زندگی اش با نام پرسپولیس گره خورده و خاطراتش، بخشی از تاریخ شفاهی فوتبال ایران است.
علی محمد فریور را که اتفاقی در خیابان دیدم، می گوید: «من پرسپولیسی ام و قبل از انقلاب به خاطر پرسپولیس از شمال به تهران آمدم.»
او با اطمینان از روزی حرف می زند که هنوز هم محل بحث است: «16 شهریور 1352، پرسپولیس 6 تا گل به استقلال زد. شاه عصبانی شد و دستور داد تمام مجله ها و فیلم ها را جمع کنند. من آن روز را دیدم. خودم هم آنجا بودم و فیلم آن روز را هم به سلطان علی پروین دادم.»
نام هایی که از آنها یاد می کند، نام های بزرگی هستند: همایون بهزادی، کلانی، آشتیانی و…
او می گوید: «خدا آنها را رحمت کند. آنها بازیکن بودند، مرد بودند.»
علی از سال 1354 ساکن تهران شد. کارش را از بایگانی دفترخانه شروع کرد: «کارهای اداری بعضی از بازیکنان پرسپولیس را انجام می دادم. همه قدیمی ها من را می شناسند. هنوز هم هر کسی من را در خیابان می بیند، بوق می زند.»
او بعدها راننده تاکسی شد اما نه یک راننده معمولی:
او می گوید: «علی پروین، پیروانی، رضا شاهرودی معروف به مالدینی ایران و خیلی ها را سوار ماشینم کردم. بعضی ها را هم به خانه ام بردم.»
خانه اش موزه غیررسمی پرسپولیس است.
او در این خصوص می گوید: «بیش از 13 هزار عکس پرسپولیس دارم. همه چیز در خانه ام قرمز است. دیوار، در، راه پله و… پرسپولیس خون آدم است. چند سال پیش هم عادل فردوسی پور به خانه ام آمد.»
او میخندد و می گوید: «هیچ استقلالی در خانه ام نیست. حتی داماد و عروس من هم پرسپولیسی هستند.»
با اینکه بازنشسته است، برنامه اش تغییر نکرده است.
او می گوید: «هر روز ساعت 2 به باشگاه پرسپولیس می روم. یک ساعت آنجا هستم تا بازیکنان را ببینم و بعد به خانه بازمی گردم.»
او عکس هایی که با فردین، ایرج قادری و ناصر ملک مطیعی دارد را نشان می دهد و می گوید: همه آنها پرسپولیسی بودند. این تیم فقط فوتبال نیست، فرهنگ است.»
علی محمد فریور، یا همان «علی پرسپولیسی»، یکی از همان آدم هایی است که فوتبال ایران را زنده نگه داشته است؛ نه با جام و مدال، بلکه با خاطره، وفاداری و عشق.
منبع: رکنا
بدون دیدگاه