فال حافظ 7 دی 1404؛ هدیه‌ای بزرگ از سرنوشت که شادی و موفقیت را به خانه شما می‌آورد!

• غزل شماره 123 دیوان حافظ :

  مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
  نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

  عالم از ناله عشاق مبادا خالی
  که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد

  پیر دردی کش ما گر چه ندارد زر و زور
  خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

  محترم دار دلم کاین مگس قندپرست
  تا هواخواه تو شد فر همایی دارد

  از عدالت نبود دور گرش پرسد حال
  پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

  اشک خونین بنمودم به طبیبان گفتند
  درد عشق است و جگرسوز دوایی دارد

  ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق
  هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

  نغز گفت آن بت ترسابچه باده پرست
  شادی روی کسی خور که صفایی دارد

  خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند
  و از زبان تو تمنای دعایی دارد

• غزل شماره 11 دیوان حافظ :

  ساقی به نور باده برافروز جام ما
  مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

  ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم
  ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

  هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
  ثبت است بر جریده عالم دوام ما

  چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان
  کاید به جلوه سرو صنوبرخرام ما

  ای باد اگر به گلشن احباب بگذری
  زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما

  گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری
  خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما

  مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است
  زان رو سپرده‌اند به مستی زمام ما

  ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست
  نان حلال شیخ ز آب حرام ما

  حافظ ز دیده دانه اشکی همی‌فشان
  باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

  دریای اخضر فلک و کشتی هلال
  هستند غرق نعمت حاجی قوام ما

• غزل شماره 287 دیوان حافظ :

  ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
  دلم از عشوه شیرین شکرخای تو خوش

  همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف
  همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش

  شیوه و ناز تو شیرین خط و خال تو ملیح
  چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش

  هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
  هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

  در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار
  کرده‌ام خاطر خود را به تمنای تو خوش

  شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری
  می‌کند درد مرا از رخ زیبای تو خوش

  در بیابان طلب گر چه ز هر سو خطریست
  می‌رود حافظ بی‌دل به تولای تو خوش

غزل شماره 88 دیوان حافظ :

• غزل شماره 88 حافظ با صدای استاد علی موسوی گرمارودی :

• تعبیر غزل شماره 88 حافظ در فال شما :

  دشمنان با تهمت و افترا به دنبال ضربه زدن به شما هستند، نگران نباشید، زیرا انسان پاکی هستید و نتیجه خوبی های خود را خواهید دید.

  دوری از یار سخت است و شما را دچار درد و اندوه فراوانی کرده اما چاره ای جز تحمل ندارید و باید به تقدیر و مشیت الهی اعتماد کنید. رقیبان برای شما دام گسترده اند و سعی می کنند از نقاط ضعف شما سواستفاده کنند. هر حرفی که می زنید با دلیل و برهان و منطق باشد تا جایی برای سواستفاده حریفان باقی نماند.

  به دیگران نیکی کنید تا نیکی ببینید.

• ویژگی های متولدین تیر ماه :

• غزل شماره 69 دیوان حافظ :

  کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
  در رهگذری کیست که دامی ز بلا نیست

  چون چشم تو دل می‌برد از گوشه نشینان
  همراه تو بودن گنه از جانب ما نیست

  روی تو مگر آینه لطف الهیست
  حقا که چنین است و در این روی و ریا نیست

  نرگس طلبد شیوه چشم تو زهی چشم
  مسکین خبرش از سر و در دیده حیا نیست

  از بهر خدا زلف مپیرای که ما را
  شب نیست که صد عربده با باد صبا نیست

  بازآی که بی روی تو ای شمع دل افروز
  در بزم حریفان اثر نور و صفا نیست

  تیمار غریبان اثر ذکر جمیل است
  جانا مگر این قاعده در شهر شما نیست

  دی می‌شد و گفتم صنما عهد به جای آر
  گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست

  گر پیر مغان مرشد من شد چه تفاوت
  در هیچ سری نیست که سری ز خدا نیست

  عاشق چه کند گر نکشد بار ملامت
  با هیچ دلاور سپر تیر قضا نیست

  در صومعه زاهد و در خلوت صوفی
  جز گوشه ابروی تو محراب دعا نیست

  ای چنگ فروبرده به خون دل حافظ
  فکرت مگر از غیرت قرآن و خدا نیست

• غزل شماره 347 دیوان حافظ :

  صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
  تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم

  دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
  مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

  آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات
  در یکی نامه محال است که تحریر کنم

  با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
  کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم

  آن زمان کآرزوی دیدن جانم باشد
  در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم

  گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد
  دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم

  دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
  من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

  نیست امید صلاحی ز فساد حافظ
  چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم

• غزل شماره 285 دیوان حافظ :

  در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
  حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش

  صوفی ز کنج صومعه با پای خم نشست
  تا دید محتسب که سبو می‌کشد به دوش

  احوال شیخ و قاضی و شرب الیهودشان
  کردم سؤال صبحدم از پیر می فروش

  گفتا نه گفتنیست سخن گر چه محرمی
  درکش زبان و پرده نگه دار و می بنوش

  ساقی بهار می‌رسد و وجه می نماند
  فکری بکن که خون دل آمد ز غم به جوش

  عشق است و مفلسی و جوانی و نوبهار
  عذرم پذیر و جرم به ذیل کرم بپوش

  تا چند همچو شمع زبان آوری کنی
  پروانه مراد رسید ای محب خموش

  ای پادشاه صورت و معنی که مثل تو
  نادیده هیچ دیده و نشنیده هیچ گوش

  چندان بمان که خرقه ازرق کند قبول
  بخت جوانت از فلک پیر ژنده پوش

• غزل شماره 308 دیوان حافظ :

  ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
  سلسبیلت کرده جان و دل سبیل

  سبزپوشان خطت بر گرد لب
  همچو مورانند گرد سلسبیل

  ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای
  همچو من افتاده دارد صد قتیل

  یا رب این آتش که در جان من است
  سرد کن زان سان که کردی بر خلیل

  من نمی‌یابم مجال ای دوستان
  گر چه دارد او جمالی بس جمیل

  پای ما لنگ است و منزل بس دراز
  دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

  حافظ از سرپنجهٔ عشق نگار
  همچو مور افتاده شد در پای پیل

  شاه عالم را بقا و عز و ناز
  باد و هر چیزی که باشد زین قبیل

• غزل شماره 387 دیوان حافظ :

  شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
  که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

  مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
  گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان

  تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود
  بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان

  کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز
  تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

  بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری
  شادی زهره جبینان خور و نازک بدنان

  پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد
  گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

  دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
  مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان

  با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم
  که شهیدان که‌اند این همه خونین کفنان

  گفت حافظ من و تو محرم این راز نه‌ایم
  از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان

• غزل شماره 413 دیوان حافظ :

  خط عذار یار که بگرفت ماه از او
  خوش حلقه‌ایست لیک به در نیست راه از او

  ابروی دوست گوشه محراب دولت است
  آن جا بمال چهره و حاجت بخواه از او

  ای جرعه نوش مجلس جم سینه پاک دار
  کآیینه‌ایست جام جهان بین که آه از او

  کردار اهل صومعه‌ام کرد می پرست
  این دود بین که نامه من شد سیاه از او

  سلطان غم هر آن چه تواند بگو بکن
  من برده‌ام به باده فروشان پناه از او

  ساقی چراغ می به ره آفتاب دار
  گو برفروز مشعله صبحگاه از او

  آبی به روزنامه اعمال ما فشان
  باشد توان سترد حروف گناه از او

  حافظ که ساز مطرب عشاق ساز کرد
  خالی مباد عرصه این بزمگاه از او

  آیا در این خیال که دارد گدای شهر
  روزی بود که یاد کند پادشاه از او

• غزل شماره 189 دیوان حافظ :

  طایر دولت اگر باز گذاری بکند
  یار بازآید و با وصل قراری بکند

  دیده را دستگه در و گهر گر چه نماند
  بخورد خونی و تدبیر نثاری بکند

  دوش گفتم بکند لعل لبش چاره من
  هاتف غیب ندا داد که آری بکند

  کس نیارد بر او دم زند از قصه ما
  مگرش باد صبا گوش گذاری بکند

  داده‌ام باز نظر را به تذروی پرواز
  بازخواند مگرش نقش و شکاری بکند

  شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی
  مردی از خویش برون آید و کاری بکند

  کو کریمی که ز بزم طربش غمزده‌ای
  جرعه‌ای درکشد و دفع خماری بکند

  یا وفا یا خبر وصل تو یا مرگ رقیب
  بود آیا که فلک زین دو سه کاری بکند

  حافظا گر نروی از در او هم روزی
  گذری بر سرت از گوشه کناری بکند

• غزل شماره 333 دیوان حافظ :

  نماز شام غریبان چو گریه آغازم
  به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

  به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
  که از جهان ره و رسم سفر براندازم

  من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
  مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

  خدای را مددی ای رفیق ره تا من
  به کوی میکده دیگر علم برافرازم

  خرد ز پیری من کی حساب برگیرد
  که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم

  بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس
  عزیز من که به جز باد نیست دمسازم

  هوای منزل یار آب زندگانی ماست
  صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم

  سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
  شکایت از که کنم خانگیست غمازم

  ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می‌گفت
  غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم

درباره حقیقت داشتن یا نداشتن فال حافظ، جدی ترین بحث را استاد دکتر عبدالحسین زرین کوب در کتاب یادداشت ها و اندیشه های شادروان کیوان سمیعی داشته اند. که نظرشان شبیه هم است و عصاره اش این است: راست و درست درآمدن بعضی فال ها را اتفاقی و در مجموع فال را پناه جویی انسان درمانده به عوالم مرموز غیبی می دانند که فقط برای کسب امیدواری و دل خوشی است. یا به عبارت دیگر فال راهبر به حقیقت نیست یا الزاما نیست و حافظ مثل ما انسانی بوده که در حل مشکلات عادی زندگی اش هم در مانده بود، کافی است فکر کنیم که از فقر یا تنهایی یا دیر رسیدن حقوق ماهانه اظهار کسالت می کرده: وجه می می خواهم و مطرب که می گوید رسید; حافظا در کنج فقر و خلوت شب های تار … در پاسخ این اساتید، بهاءالدین خرمشاهی چنین می نویسد: «از آثار این بزرگواران برمی آید که هر دو عرفان شناس اند، عرفان پژوه اند، درباره عرفان کار کرده اند. اما دیگر از این قطعی تر یعنی بیشتر نمی توانم جواب بدهم که واقعا ممکن است کسی به عوالم غیبی اعتقاد داشته باشد، به فال حافظ اعتقاد نداشته باشد… دوستان گفته اند که بله، حافظی که مانند ما انسانی بوده که در حل مشکلا ت زندگی اش هم درمانده بوده و حالا که قرن ها از درگذشت او می گذرد، چگونه می تواند از مافی الضمیر خوانندگان و فال جویان با خبر باشد و به آنها پاسخ های سرراست و مناسب بدهد، به عبارت دیگر هرگونه و مخصوصا این گونه کسب اطلا ع از آینده یا ضمایر پنهان انسان و امور پنهان در پرده غیب اعتباری ندارد.

اما در جهت تایید این قول که قول بنده نیست، می شود افزود که شعر حافظ کثیرالا ضلا ع است، پرمضمون است. سرشار از شادی و امید و نوید و دو پهلو و کلی گویانه و تاویل پذیر و پرمضمون است و از همه چیز حرف می زند. از مسایل به اصطلاح دل خواه انسان ها حرف می زند، از معنویات گرفته تا مادیات…کسانی مثل حافظ یا دیگران که در این مسایل هستند، اگر طور دیگری نگاه شوند، این مسوولیت از روی دوش حافظ و امثال حافظ برداشته می شود و آن این که برگردیم به خود انسان ها و اینکه ما از ابعاد وجودی انسان شاید دو یا سه بعد را بشناسیم، در حالی که اگر شما بروید در آثار یونگ و هسه می بینید ابعاد دیگری از انسان را به شما معرفی می کنند که در واقع این خود شما هستید که در یک لحظاتی راه آشنایی یا به دست آوردن حقیقت را به روی خودتان باز می کنید و حافظ فقط یک واسطه فیض رسانی است. برای این قضیه در آن لحظه ممکن است حافظ سر راه من نوعی که ایرانی هستم قرار بگیرد و برای کس دیگری، یک کس یا یک اتفاق عملکرد دیگر رخ بدهد. فقط این برمی گردد به اینکه شما چقدر استعداد دارید تا ابعاد وجودی تان راه گشا باشد. آن وقت دیگر آدم هایی مثل حافظ هم زیر سوال نمی روند که آیا واقعا این قضیه درست و دیوان حافظ درست می گوید یا نه، که من فکر می کنم اگر این گونه به مساله نگاه کنیم، خیلی روشن تر می شود. تا اینکه خوب همین که در عمل می بینیم حافظ همیشه جواب نمی دهد. چون که ما همیشه این اجازه را نمی دهیم که ابعاد دیگر برایمان کشف شود».