تیم ملی ایران که سالها مقابل ازبکستان برتری مطلق داشت، در دوران امیر قلعه نویی این مزیت تاریخی را از دست داده است.
داستان تیم ملی فوتبال ایران تحت هدایت امیر قلعهنویی مقابل ازبکستان، دیگر یک «گره فنی» نیست؛ یک سقوط تاریخی است. تیم ملی که پیش از دومین دوره حضور قلعهنویی روی نیمکت، در ۱۱ بازی فقط یکبار به ازبکستان باخته بود، حالا در هفت تقابل دوره جدیدش تنها یک پیروزی دارد؛ آن هم مربوط به فینال مسابقات کافا در سال ۲۰۲۳.
از آن نقطه به بعد، همهچیز رو به پایین رفت؛ چهار مساوی پیاپی، دو شکست و شش بازیِ بدون پیروزی. این آمار فقط یک تلنگر نیست؛ هشدارِ مستند است. سندی از اینکه تیم ملی ایران در یک دوره کوتاه، برتری سنتیاش مقابل یک رقیب آسیایی را کاملاً از دست داده است. ازبکستان در تمام تاریخ فوتبالش فقط ۱۲ بار توانسته به ایران گل بزند؛ اما نکته جالب و البته تلخ اینجاست که نصفِ این گلها فقط طی دو دوره سرمربیگری امیر قلعه نویی در تیم ملی رقم خورده است.
دیدار ایران و ازبکستان در فینال تورنمنت العین، ادامه همان مسیر سقوط بود؛ ازبکستان از دقیقه ۷۰ ده نفره شد و ایران بیست دقیقه برتری عددی داشت اما حتی یک موقعیت درست و حسابی نساخت. شکست در پنالتیها فقط امضای نهایی بود؛ اصل ماجرا ناتوانی ایران در ۹۰ دقیقه بود. تیم ملی نه سرعت داشت، نه طرح هجومی مشخص و نه حتی شجاعتِ استفاده از یار بیشتر.
امروز، ازبکستان دیگر آن تیمی نیست که ایران همیشه از آن عبور میکرد؛ این ایران است که دیگر ایرانِ سابق نیست. روندی که در دوره قلعهنویی آغاز شد، اگر ادامه پیدا کند، شکست مقابل ازبکستان نه یک استثناء، که تبدیل به یک «نرمِ جدید» خواهد شد. و آنوقت، دیگر کسی نمیتواند این سقوط را به هر شکلی توجیه کند.
بدون دیدگاه