فاجعه تلخی که برای دفاع ژاپن رقم خورد!

  تیم ملی ژاپن در دیداری دوستانه در شهر کلمبوس با نتیجه ۲-۰ مغلوب آمریکا شد. موریاستو هاجیمه برای این مسابقه تمام ترکیب خود را نسبت به دیدار قبلی برابر مکزیک تغییر داد اما بازیکنانش از همان ابتدا زیر فشار پرس حریف قرار گرفتند و توان نگه‌داشتن توپ را نداشتند. خستگی ناشی از سفر و فاصله زمانی نیز روی عملکرد تیم تأثیر گذاشت و آنها در دقیقه ۳۰ گل نخست را دریافت کردند. در نیمه دوم هم درست پس از ورود همزمان میتوما، کامادا و مینامینو، تیم آمریکا با استفاده از یک ضدحمله در دقیقه ۶۴ گل دوم را زد.

نکته مهم در تحلیل این شکست، آزمایش خط دفاعی چهار نفره در نیمه دوم است. در شرایطی که ژاپن برای مهار حملات فردی بازیکنان آمریکا نیازمند برتری در نبردهای یک‌به‌یک بود، ضعف مدافعان بیش از پیش دیده شد. صحنه گل دوم نمونه بارزی از این مسئله بود؛ جایی که پاس عمقی کریستین پولیشیچ به فولارین بالوگان رسید و هیروکی سه‌کینه، مدافع میانی ژاپن، نتوانست مانع او شود و دروازه تیمش باز شد.

برخلاف سیستم سه دفاعه، در چینش چهار مدافع، وظیفه مدافعان میانی بسیار سنگین‌تر است؛ چراکه تنها یک لغزش می‌تواند کل ساختار دفاعی را فرو بریزد. در غیاب بازیکنانی مثل تومویاسو، هیروکی ایتو، تاکائی و ماچیدا، تکیه بر این سیستم برای ژاپن بیش از حد پرخطر نشان داد.

با این حال، همین تجربه باعث شد نقاط ضعف تیم نمایان شود. در حال حاضر چهار دفاعه نمی‌تواند گزینه قابل اتکایی برای ژاپن باشد مگر اینکه هم در انتخاب نفرات و هم در جزئیات تاکتیکی دقت بیشتری صورت بگیرد. نگارنده معتقد است ضرورتی برای اصرار بر این سیستم وجود ندارد و بهتر است تمرکز اصلی روی تکامل و ارتقای سیستم ۳-۴-۲-۱ فعلی باشد؛ اینکه چه بازیکنانی در این چارچوب می‌توانند نقش هجومی یا دفاعی بهتری ایفا کنند.

در واقع، چهار دفاعه‌ای که هنوز پخته و آماده نیست، می‌تواند تیم را در آستانه فاجعه قرار دهد. اگر در دیدار برابر آمریکا واکنش‌های خوب دروازه‌بان اوساکو نبود، ژاپن ممکن بود گل‌های بیشتری دریافت کند. بنابراین، داشتن طرح جایگزین ارزشمند است اما مهم‌تر از همه، تقویت همان سلاحی است که هم‌اکنون در اختیار تیم قرار دارد.