امباپه: باید حالم از فوتبال بهم می‌خورد!

  امباپه در گفتگویی با اکیپ به مرور ۱۰ سال حضورش در فوتبال حرفه‌ای پرداخت و درباره روزهای اول حضورش در رئال مادرید صحبت کرد. این مهاجم فرانسوی رک‌تر از همیشه صحبت کرد و جاه‌ طلبی‌اش برای موفقیت در پیراهن سفید را فاش کرد.

– آیا کیلیان امباپه حق شکست خوردن دارد؟

امباپه: نه. اما همین موضوع هم باعث می‌شود که برایت احترام قائل شوند. چون تو همه این‌ها را می‌پذیری، انعطاف‌پذیر هستی و همیشه می‌خواهی پیروز شوی. من هرگز کسی نبوده‌ام که شکست را بپذیرم، پس برایم مهم نیست بابتش مورد انتقاد قرار بگیرم. من برای خودم بسیار سخت‌گیر هستم، سخت‌گیرتر از بیشتر افراد، پس با این موضوع کنار می‌آیم.

– آیا پول می‌تواند همه‌ چیز را نابود کند؟

امباپه: بله، می‌تواند. هر چه پول بیشتری داشته باشی، مشکلات بیشتری خواهی داشت. بعضی‌ها نمی‌بینند که زندگی‌ات تغییر می‌کند. آنها می‌خواهند همان تصویری را حفظ کنند که وقتی بچه بودی و با آنها بودی… اما تو دیگر همان آدم نیستی. تو مسئولیت‌ها، تعهدات، شغل و حساب‌هایی برای رسیدگی داری. اگر کسی در این مسیر همراهت باشد، داستان زیبایی است. این که رشد کنی، به اوج برسی، با همان خانواده و پایه‌ای از اعتماد، عالی است. اما گاهی درست پیش نمی‌رود و باید بدانی چگونه آن را بگویی. این به معنای شکستن پیوند نیست، بلکه به معنای این است که این رابطه جواب نمی‌دهد. گفتنش آسان‌تر از انجام دادنش است و این مشکلی است که بسیاری از ورزشکاران و چهره‌ها با آن روبرو می‌شوند.

من نسبت به دنیای فوتبال نگاه تقدیری دارم اما نسبت به زندگی نه. زندگی باشکوه است. فوتبال همان چیزی است که هست. من دوست دارم بگویم کسانی که به ورزشگاه می‌آیند خوش‌شانس‌ هستند که فقط برای تماشای یک نمایش می‌آیند و از پشت صحنه خبر ندارند. صادقانه بگویم، اگر این اشتیاق را نداشتم، دنیای فوتبال مدت‌ها پیش برایم چندش‌آور شده بود.

– آیا امباپه حلقه‌ای اطرافش دارد؟

امباپه: نه، نه. تو هرگز پادشاه نیستی. من این خوش‌شانسی را داشتم که پول زیادی به دست آورم، اما هرگز احساس نکردم پادشاه هستم. این که همه چیز برایم آزاد باشد. این که به همه چیز بله گفته شود. وقتی باید نه بگویی، باید بگویی. خانواده‌ام بیشتر نه می‌گویند تا بله (می‌خندد). همیشه وقتی بله می‌گویند، تعجب می‌کنم.

– ازدواج نکردن در جوانی: آیا کمبود تعادل محسوب می‌شود یا نه؟

امباپه: نه، چون این انتخاب خودم بود. هر کسی زندگی‌اش را متفاوت می‌سازد. من این کار را کردم چون فکر می‌کردم فوتبال زندگی من است و می‌خواهم بیشترین بهره را از دوران حرفه‌ای‌ فوتبالم ببرم. شاید اشتباه کرده باشم… (لبخند می‌زند). شاید هم درست باشد. فقط آینده یا خدا در زمان خودش نشان خواهد داد. وقتی انتخاب می‌کنی، پذیرش نتیجه آسان است.

– آیا تصور می‌کنی فرزندانی داشته باشی که از فوتبال متنفر باشند؟

امباپه: امیدوارم اینطور باشد (می‌خندد). اما فکر می‌کنم متاسفانه توپ هیچ‌وقت از آنها دور نخواهد بود… در هر حال، هرگز به پسرم توصیه نمی‌کنم وارد دنیای فوتبال شود.

– آخرین باری که گریه کردی…

امباپه: آخرین باری که برای فوتبال گریه کردم… من فقط وقتی گریه می‌کنم که مصدوم شوم. شکست‌ها، به یک شکل یا شکل دیگر، سزاوارشان هستی. هیچکس سزاوار مصدومیت نیست. در شکست‌ها، تاثیر تو کم یا زیاد وجود دارد. اما آخرین باری که نزدیک بود برای فوتبال گریه کنم، وقتی بود که با پاری‌ سن‌ ژرمن مقابل منچسترسیتی در بازی برگشت نیمه‌ نهایی (لیگ قهرمانان ۲۰۲۱) باختیم. من بازی نمی‌کردم. بعد نزدیک بود گریه کنم چون بی‌فایده بودم. روی نیمکت نشسته بودم مثل برنده یک مسابقه اطلاعات عمومی. در آن لحظات، چه چیزی تو را از میلیون‌ها نفری که پای تلویزیون تماشایت می‌کنند متمایز می‌کند؟ هیچ.

– تیم ملی فعلی فرانسه؟

امباپه: بااستعدادترین تیم است. قوی‌ترین، هنوز نه. تیمی با بیشترین پتانسیل، بله. بی‌پایان است. در هر پست، آنها در بهترین باشگاه‌های دنیا فیکس هستند. همین. اما به‌ عنوان یک تیم، ما هنوز قوی‌تر از تیمی که در ۲۰۱۸ قهرمان جهان شد یا تیمی که در ۲۰۲۲ به فینال رسید نیستیم. آیا این تیم پتانسیل بهترین بودن را دارد؟ صددرصد. آیا خواهد شد؟ بستگی به خودمان دارد. باید با بازیکنانی با این کیفیت جاه‌طلب باشیم.

– زیدان به‌ عنوان سرمربی بعدی…

امباپه: با او نیازی به پیچیده کردن مسائل نیست. او زیدان است. هیچ‌کس به او نه نمی‌گوید. فقط خودش می‌تواند این کار را بکند. اگر او باشد، عالی است! و اگر فرد دیگری باشد، هم مشکلی نیست. اما او تنها کسی در تاریخ فوتبال فرانسه است که تقریباً همه حقوق را دارد.

– ماجرای استکهلم…

امباپه: حتی اذیتم نکرد. فقط ناراحت‌کننده بود دیدن این که همه از چنین مسئله مهمی سواستفاده کردند. این اتفاق برای زنان زیادی می‌افتد و ما برای تیتر و مقاله به آن می‌چسبیم. هیچکس وقت نگذاشت بپرسد برای قربانی احتمالی چه اتفاقی افتاده است و وقتی همه دیدند من در این ماجرا دخیل نیستم، چه شد؟ او بی‌سرپناه شد، هیچ‌کس نمی‌داند کجاست، کسی اهمیتی نمی‌دهد. این مسئله حساسی بود و من را ناراحت کرد. می‌دانستم که از آن عبور خواهد کرد چون من دخیل نبودم، پلیس هرگز با من تماس نگرفت، نامم هرگز ذکر نشد. از ابتدا می‌دانستم همه‌ چیز خوب خواهد بود اما پیچیده بود.

به‌ خصوص برای نزدیکانم و حتی بیشتر برای زنان. چه بخواهی چه نه، وقتی درباره‌اش حرف می‌زنی، احساس می‌کنی در نگاه طرف مقابل، او فکر می‌کند اگر یک درصد احتمال داشت تو چنین کاری کرده باشی چه؟ این من را آزرده خاطر کرد. من هیچ ربطی به آن ماجرا نداشتم… این واکنش انسانی زنانی بود که اطرافم هستند، چون زنان زیادی این تجربه را دارند. فقط باید آن را پذیرا می‌شدم، سکوت می‌کردم، به تمرین می‌رفتم. گاهی نظرهایی می‌بینی اما می‌پذیری. کارلو (آنچلوتی) به من گفت این ناعادلانه است. من هم گفتم: چه کاری از دستم برمی‌آید جز این که رهایش کنم و گل بزنم؟

– اختلاف با پاری‌ سن‌ ژرمن چطور پیش آمد؟

امباپه: این مسئولیت من طبق قانون است، قانون کار. این روند چنین وانمود کرد که من می‌خواهم به پاری‌ سن‌ ژرمن آسیب بزنم. من یک قرارداد کاری امضا کرده بودم. فقط می‌خواستم دستمزدم پرداخت شود. هیچ خصومتی با پاری‌ سن‌ ژرمن ندارم، این باشگاه را دوست دارم، دوستانی آنجا دارم. اما این تنها راه برای گرفتن چیزی بود که به من تعلق داشت، چیزی که با تلاشم به دست آورده بودم. چه بخواهید چه نه، این همچنان یک شغل است. اما من از همان وقتی که در پاری‌ سن‌ ژرمن بودم می‌دانستم که حقوقم پرداخت نمی‌شود. وقتی پولی نمی‌آید، متوجه می‌شوی. می‌توانستم همان زمان جنجال به پا کنم اما با خودم گفتم ارزشش را ندارد اما وقتی می‌بینی پولی نمی‌گیری، بعد از مدتی باید واکنش نشان بدهی.

– آیا اذیتت کرد که پاری‌ سن‌ ژرمن قهرمان لیگ قهرمانان شد؟

امباپه: من دوستانی در این تیم دارم و کسانی که من را می‌شناسند می‌دانند که دوستی برایم مهم است. نمی‌توانی به تیمی که دوستانت در آن هستند پشت کنی، حتی اگر پاری‌ سن‌ ژرمن باشد. داستان من تمام شد و بی‌هیچ حسرتی رفتم. حتی چیزهایی که در آن اشتباه کردم هم بخشی از داستانم است. وقتی آنجا بازی می‌کردم، خیلی نزدیک شدیم، به دو نیمه‌ نهایی و یک فینال رسیدیم. ما پیروز نشدیم و زمان من تمام شد. رئال مادرید من را صدا می‌کرد. این همیشه رویایم بوده است. می‌توانستم زودتر هم بروم.