بازگشت شیاطین: طوفان در راه است!

برایان امبئومو و ماتئوس کُنیا نشان دادند منچستریونایتد فصل قبل در خط حمله چقدر با مشکل مواجه بود. روبن آموریم درست می‌گفت؛ او باید همه‌چیز را از نو می‌ساخت.

در بیرون ورزشگاه اولدترافورد، عکسی از آلخاندرو گارناچو با یک ضربدر روی صورتش تخریب شده بود. نام جیدون سانچو در انتهای فهرست بلندبالای 38 بازیکن منچستریونایتد قرار داشت؛ او تنها بازیکنی بود که شماره‌ای به او اختصاص نیافته بود. راسموس هویلوند، که فصل گذشته اغلب وظیفه دشوار رهبری خط حمله یونایتد را بر عهده داشت، از فهرست تیم کنار گذاشته شد؛ پیامی نه‌چندان ظریف برای جمع کردن چمدان‌هایش و ترک تیم پیش از پایان پنجره نقل‌وانتقالات.

مارکوس رشفورد به صورت قرضی به بارسلونا منتقل شد و آنتونی حالا در این تیم به حاشیه رانده شده است.

اینجا منچستریونایتدی بود که در ذهن روبن آموریم بازسازی شده بود؛ تیمی که با هزینه 200 میلیون پوند از نو ساخته شد. آنچه در 96 دقیقه شکست مقابل آرسنال به نمایش درآمد، تأییدی بود بر اینکه چرا آموریم درست می‌گفت که باید از صفر شروع کند. 

یونایتد فصل گذشته در 27 بازی لیگ تنها 32 گل به ثمر رساند؛ فقط چهار تیم کمتر از آن‌ها گل زدند و سه تیم از این چهار تیم سقوط کردند! حتی وقتی موقعیت خلق می‌کردند، آن‌ها را هدر می‌دادند و با دومین نرخ تبدیل شوت به گل پایین در لیگ (چه در کل و چه در موقعیت‌های بزرگ) مواجه بودند. مهاجمان یونایتد اغلب روحیه ورزشگاهی پر از اضطراب را تخلیه می‌کردند.

بنابراین، دیدن نمایش‌های هیجان‌انگیز برایان امبئومو و ماتئوس کُنیا که بارها هواداران را به وجد آوردند، نشان داد که نسخه قبلی تیم آموریم تا چه حد هواداران را گرسنه موفقیت نگه داشته بود. امبئومو در نقش شماره 10 بسیار پویا بود و تمام بازی برای ریکاردو کالافیوری، مدافع چپ آرسنال، دردسرساز شد.

در نیمه اول بی‌امان، او 100 درصد دریبل‌هایش را با موفقیت انجام داد. هشت پاس موفق، چهار سانتر، دو شوت و خلق یک موقعیت، برخی در اولدترافورد را شگفت‌زده کرد. یک موقعیت تک‌به‌تک خاص شایسته پایان بهتری بود تا نتیجه خستگی او.

کُنیا نیز در نقشی که به او اجازه می‌داد از عمق حرکت کند و بین شماره 9 کاذب و وینگر جابه‌جا شود، درخشید. دو مهار تماشایی از داوید رایا، یکی در نیمه اول با انگشتان دست چپ و دیگری با واکنشی فوق‌العاده برای دفع ضربه سر امبئومو، مانع گلزنی این دو شد. تا زمانی که سایمون هوپر سوت پایان را زد و آرسنال با چنگ و دندان سه امتیاز بزرگ را حفظ کرد، کُنیا و امبئومو مجموعاً 9 شوت زده بودند؛ به اندازه کل تیم آرسنال.

البته، پاسخ این است که یونایتد باز هم باخت. آن‌ها فصل گذشته زیاد باختند و مثلاً کُنیا کمترین تعداد لمس توپ (35) را در بین بازیکنان زمین که 90 دقیقه بازی کردند داشت و بیشترین دوئل‌ها (12) را باخت. اما عملکردش هیجان انگیز بود. اولدترافورد دوباره به جایی تبدیل شد که مهاجمان می‌توانند در آن بدرخشند، نه قبرستانی که حرفه بازیکنان امیدوارکننده در آن مدفون می‌شد.

برونو فرناندز، کاپیتان تیم، درباره این زوج تهاجمی گفت: «آن‌ها موقعیت‌های زیادی خلق کردند و در موقعیت‌های درستی بودند. ما می‌دانیم که آن‌ها خطرناک و تهدیدکننده‌اند. کاملاً آگاهیم که چه چیزی به تیم می‌دهند. اولین نمایش آن‌ها خوب بود، اما مطمئنم که بهتر خواهند شد.»

ششکو نیز از روی نیمکت وارد شد، اما هنوز زود است که قضاوتش کنیم، هرچند چند موقعیت نصفه‌ونیمه داشت. داستان این بازی کُنیا و امبئومو بودند؛ دو بازیکنی که یادآور دورانی بودند که خط حمله یونایتد هواداران را به وجد می‌آورد.

آموریم گفت: «بازیکنانی مثل کُنیا و امبئومو می‌توانند در یک لحظه ورزشگاه را به هیجان بیاورند.» او کاملاً درست می‌گوید: «مهم‌ترین چیز این است که ما خسته‌کننده نبودیم.»

وعده و امید به روزهای بهتر، چیزی است که وقتی تیمی به دلیل ناکامی‌های فصل گذشته هفته‌ای یک بازی دارد، تنها تا حدی دوام می‌آورد. اما خروج از اولدترافورد دیشب و شنیدن صحبت‌های مثبت هواداران درباره بازیکنان، نشان‌دهنده این بود که نسخه بازسازی‌شده یونایتد آموریم در هر تصمیم درست عمل کرده است.

آموریم در 25 می به هواداران گفت: «شش ماه پیش، در سه بازی اولم با دو برد و یک تساوی، به شما گفتم که طوفان در راه است. امروز، پس از این فصل فاجعه‌بار، می‌خواهم بگویم روزهای خوب در راهند.»

نود و شش دقیقه اینجا، با درخشش اسباب‌بازی‌های جدید و براقشان، نشان داد که چرا او درست می‌گوید.